( 1697-1768 )Antonio CanalAntonio Canal urodził się w październiku 1697 roku jako syn malarza, Bernardo Canal.Początkowo Canal pobierał nauki u swego ojca, który był projektantem i malarzem scenografii w teatrze. W późniejszym czasie również Antonio pracował w teatrze, podążając śladem ojca. Prawdopodobnie właśnie by odróżnić się od ojca, młody Canal zaczął używać przydomka Canaletto.
W 1719 roku Canaletto towarzyszył ojcu w Rzymie, gdzie ten tworzył dekoracje dla opery Scarlatti’ego, zaś syn wspomagał go w pracach. Ta wyprawa wywarła znaczący wpływ na dalsze życie Canaletta i okazała się punktem zwrotnym w historii jego życia. To właśnie w Rzymie Canaletto spotkał Gian Paolo Pannini, który malował weduty, i w których w późniejszym czasie Canaletto miał się specjalizować. Również w tym czasie Canaletto wykonał wiele szkiców antycznych zabytków Rzymskich, które miały następnie służyć jako baza do tworzenia obrazów.
W 1720 roku nazwisko Canaletta zostało wpisane na listę malarzy weneckich zrzeszonych w gildii. Wenecja miała tradycję publicznych wystaw dzieł, w szczególności prac młodych artystów. Canaletto został zauważony na organizowanej corocznie wystawie w Scuola di San Rocco, dzięki swojemu obrazowi, przedstawiającemu kościół Santi Giovanni e Paolo.
Po tym sukcesie zlecono młodemu artyście namalowanie czterech obrazów dla kupca, Stefano Conti. Conti stał się patronem Canaletta i pomagał mu w promowaniu prac. Wielce znaczące dla Antonio okazały się modne w ówczesnych czasach przyjazdy młodych, angielskich gentlemanów do Włoch w celu poznania kultury antycznej. Oczywiści z takich wypraw należało przywieźć pamiątki, tak więc Canaletto sprzedawał swoje widoki zabytków rzymskich a równocześnie promował się poza granicami Włoch.
Najwcześniejsze zlecenia na „rynek angielski” nadeszły do Canaletta jako wynik znajomości i współpracy z Irlandczykiem, Owenem McSwiney, natomiast najważniejszą osobą w promowaniu się na "rynku angielskim" okazał się dla Canaletta Joseph Smith, Anglik zamieszkały w Wenecji i pracujący jako agent dla brytyjskich kolekcjonerów dzieł sztuki.
W latach 30-tych XVIII wieku popularność prac Canaletta wzrosła do tego stopnia, iż artysta był zmuszony zatrudnić pomocnika w swoim studio. Artyście pomagał również jego ojciec i siostrzeniec, Bernardo Bellotto, który w owym czasie odbywał praktyki w studio wuja a w późniejszym używał także tego samego co wuj przydomka, "Canaletto".
W 1741 roku wybuchła wojna o sukcesję austriacką w wyniku czego biznes Canaletta znalazł się w opałach ze względu na spadek ilości turystów przybywających do Włoch. W 1742 roku Canaletto rozpoczął podróż do Padwy. W drodze do miasta przeznaczenia wykonał liczne szkice, które stały się podstawą dla późniejszych obrazów. W tym samym roku Canaletto wykonał dla Smith’a serię pięciu dużych obrazów, przedstawiających antyczne ruiny rzymskie m.in. Rzym; Łuk Konstantyna, Rzym; Ruiny Forum, Patrząc w Kierunku Kapitolu, Rzym; Łuk Septimiusa Severusa i Rzym; Łuk Tytusa.
W 1746 roku przeprowadził się na 10 lat do Londynu, gdzie malował angielskie krajobrazy, a zwłaszcza miejskie widoki Londynu i Tamizy.
W 1755 roku Canaletto na stałe powrócił do Wenecji, gdzie spędził ostatnie lata swego życia. Jego malarstwo nabrało wówczas ciemniejszych barw, jednak nie odnotowało się tak, jak wcześniejsze prace artysty.
Artysta zmarł 10.04. 1768 roku w wieku 71 lat. Pochowany został w kościele San Lio, tym samym, w którym został ochrzczony wiele lat wcześniej.
Canaletto dla realistycznego i dokładnego oddania detali architektury korzystał też z techniki camera obscura. Tworzył weduty i sceny rodzajowe na tle architektury, odznaczające się doskonałą perspektywą, wiernością i precyzją szczegółów; tematy swych obrazów powtarzał w miedziorycie.
W 1719 roku Canaletto towarzyszył ojcu w Rzymie, gdzie ten tworzył dekoracje dla opery Scarlatti’ego, zaś syn wspomagał go w pracach. Ta wyprawa wywarła znaczący wpływ na dalsze życie Canaletta i okazała się punktem zwrotnym w historii jego życia. To właśnie w Rzymie Canaletto spotkał Gian Paolo Pannini, który malował weduty, i w których w późniejszym czasie Canaletto miał się specjalizować. Również w tym czasie Canaletto wykonał wiele szkiców antycznych zabytków Rzymskich, które miały następnie służyć jako baza do tworzenia obrazów.
W 1720 roku nazwisko Canaletta zostało wpisane na listę malarzy weneckich zrzeszonych w gildii. Wenecja miała tradycję publicznych wystaw dzieł, w szczególności prac młodych artystów. Canaletto został zauważony na organizowanej corocznie wystawie w Scuola di San Rocco, dzięki swojemu obrazowi, przedstawiającemu kościół Santi Giovanni e Paolo.
Po tym sukcesie zlecono młodemu artyście namalowanie czterech obrazów dla kupca, Stefano Conti. Conti stał się patronem Canaletta i pomagał mu w promowaniu prac. Wielce znaczące dla Antonio okazały się modne w ówczesnych czasach przyjazdy młodych, angielskich gentlemanów do Włoch w celu poznania kultury antycznej. Oczywiści z takich wypraw należało przywieźć pamiątki, tak więc Canaletto sprzedawał swoje widoki zabytków rzymskich a równocześnie promował się poza granicami Włoch.
Najwcześniejsze zlecenia na „rynek angielski” nadeszły do Canaletta jako wynik znajomości i współpracy z Irlandczykiem, Owenem McSwiney, natomiast najważniejszą osobą w promowaniu się na "rynku angielskim" okazał się dla Canaletta Joseph Smith, Anglik zamieszkały w Wenecji i pracujący jako agent dla brytyjskich kolekcjonerów dzieł sztuki.
W latach 30-tych XVIII wieku popularność prac Canaletta wzrosła do tego stopnia, iż artysta był zmuszony zatrudnić pomocnika w swoim studio. Artyście pomagał również jego ojciec i siostrzeniec, Bernardo Bellotto, który w owym czasie odbywał praktyki w studio wuja a w późniejszym używał także tego samego co wuj przydomka, "Canaletto".
W 1741 roku wybuchła wojna o sukcesję austriacką w wyniku czego biznes Canaletta znalazł się w opałach ze względu na spadek ilości turystów przybywających do Włoch. W 1742 roku Canaletto rozpoczął podróż do Padwy. W drodze do miasta przeznaczenia wykonał liczne szkice, które stały się podstawą dla późniejszych obrazów. W tym samym roku Canaletto wykonał dla Smith’a serię pięciu dużych obrazów, przedstawiających antyczne ruiny rzymskie m.in. Rzym; Łuk Konstantyna, Rzym; Ruiny Forum, Patrząc w Kierunku Kapitolu, Rzym; Łuk Septimiusa Severusa i Rzym; Łuk Tytusa.
W 1746 roku przeprowadził się na 10 lat do Londynu, gdzie malował angielskie krajobrazy, a zwłaszcza miejskie widoki Londynu i Tamizy.
W 1755 roku Canaletto na stałe powrócił do Wenecji, gdzie spędził ostatnie lata swego życia. Jego malarstwo nabrało wówczas ciemniejszych barw, jednak nie odnotowało się tak, jak wcześniejsze prace artysty.
Artysta zmarł 10.04. 1768 roku w wieku 71 lat. Pochowany został w kościele San Lio, tym samym, w którym został ochrzczony wiele lat wcześniej.
Canaletto dla realistycznego i dokładnego oddania detali architektury korzystał też z techniki camera obscura. Tworzył weduty i sceny rodzajowe na tle architektury, odznaczające się doskonałą perspektywą, wiernością i precyzją szczegółów; tematy swych obrazów powtarzał w miedziorycie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz